Współczesna architektura mieszkaniowa stawia na minimalizm formy i bryły. Nowoczesne domy, często nawiązujące swoim wyglądem do stylu skandynawskiego, pozbawia się więc niektórych elementów mogących zakłócić prostotę całej konstrukcji. Część z nich architekci umiejętnie ukrywają, na przykład w warstwie elewacji. Dotyczy to choćby systemu rynnowego. Jak zatem wygląda jego montaż?
Inwestorzy, którzy marzą o nowoczesnym i minimalistycznym domu, staną w trakcie jego budowy przed kilkoma mniejszymi lub większymi wyzwaniami. Jednym z nich będzie montaż systemu rynnowego, który w przypadku dachu bez okapu, często stosowanego przy tego rodzaju obiektach, nieco różni się od montażu przeprowadzanego na zadaszeniu tradycyjnym. Ten pierwszy można zrealizować jedynie w trakcie wykonywania ocieplania budynku. Niezbędna jest także odpowiednia dokumentacja techniczna, a wszelkie prace należy zaplanować już na etapie powstawania projektu architektonicznego.
Zadanie dla fachowców
Montaż systemu rynnowego to zadanie dla wykwalifikowanej ekipy dekarskiej. Pamiętajmy, że to praca na wysokościach, w której liczą się ponadto wiedza i umiejętności. Nie zapominajmy też o konieczności posługiwania się specjalistycznym sprzętem. Do sprawnego przeprowadzenia wszelkich czynności potrzebne będą: dokumentacja projektowa, piła do metalu, śruby, wkrętarka, poziomica, sznurek traserski, pisak, nożyce do metalu, szczypce do blachy, klej agresywny do PVC oraz elastyczny klej uszczelniający. Tylko tak wyposażeni dekarze sprawnie przeprowadzą prace montażowe systemu, który składa się ze stalowej rynny o prostokątnym przekroju i rury spustowej wykonanej z PVC.
Planowanie systemu
Prace montażowe orynnowania bezokapowego poprzedza wyznaczenie miejsc, w których znajdą się piony spustowe. Stanowią one istotny element systemu, gdyż odpowiadają za odprowadzanie wody opadowej z rynien do rur spustowych. Ze względu na swoją specyfikę te zostaną następnie zabudowane w warstwie elewacji. Niezbędne do tego jest przygotowanie specjalnych wnęk. Ich szerokość powinna wynieść minimum 30 cm, zaś głębokość zależy od zastosowanych materiałów i dokumentacji projektowej danej inwestycji.
Montaż poziomu rynnowego
Po wyznaczeniu miejsc, w których znajdą się odpływy, możemy przejść do montażu haków. W przypadku systemu bezokapowego stosuje się haki doczołowe, mocowane do deski czołowej. Zostały one specjalnie zaprojektowane i posiadają w swojej dolnej części zamki, dzięki którym można zatrzasnąć w nich maskownicę. W pierwszej kolejności instaluje się haki skrajne, a pomiędzy nimi wyznacza położenie kolejnych. Zalecany rozstaw wynosi maksymalnie 60 cm. Haki powinny znaleźć się też po obu stronach odpływu, w odległości nie większej niż 15 cm. Na tym etapie montowane są również wchodzące w skład systemu łączniki doczołowe. Umiejscowione u styku rynien zapewnią ich szczelność. Elementy te powinny znajdować się pomiędzy hakami, z zachowaniem około 15 cm odstępu. W dalszej części prac za pomocą nożyc do metalu dekarz wycina w pasie podrynnowym otwór, w którym następnie zamocowany zostanie odpływ. Jego tylne listki odgina się, by po umieszczeniu w nim rynien zagiąć je z powrotem na ich pierwotną pozycję. Kolejną czynnością na liście zadań jest użycie elastycznego kleju uszczelniającego. Nakłada się go w miejscach, w których odpływ będzie się łączyć z rynnami. Warto przy okazji wspomnieć, że do przycinania tych ostatnich najlepiej używać piły do metalu. Po umieszczeniu odpowiednio dociętej rynny w hakach i połączeniu jej z odpływem zagina się jego listki i dodatkowo oba elementy łączy za pomocą śrub. Miejsca, w którym odpływ łączy się ze wcześniej przygotowanym otworem oraz mufą z uszczelką należy zabezpieczyć elastycznym klejem uszczelniającym. W dalszym etapie następuje montaż ciągu rynien i osadzenie ich w hakach. Rynny systemu można ułożyć w poziomie lub z małym spadkiem – 1 mm na metr bieżący. W miejscach ich styku stosuje się wspomniane już łączniki doczołowe. Pomiędzy rynnami warto zachować niewielką szczelinę, około 5-10 mm. Kolejną czynnością jest zagięcie tylnych listków wszystkich haków o krawędź rynny. Narożniki w systemie orynnowania bezokapowego montuje się bezpośrednio z rynną za pomocą kleju do stali, a następnie dociska sklejone miejsca i zagina tylne listki. Na zakończenie pozostaje już tylko zamontowanie zaślepek, do czego używa się elastycznego kleju uszczelniającego i śrub. Ta czynność kończy montaż poziomu rynnowego.
Montaż pionu spustowego
Kolejnym etapem prac dekarskich jest montaż obejm. Górna, znajdująca się najbliżej odpływu powinna zostać umieszczona około 15 cm poniżej otworu wykonanego w pasie podrynnowym. Wszystkie kolejne zaleca się instalować w odległości około 180 cm od siebie. Do montażu rur spustowych dekarz powinien użyć uszczelek, które szczelnie połączą je ze sobą oraz kleju do PVC, który z kolei scali je z mufami. Na każdej z nich należy zachować 2 cm dylatacji. Na końcu ostatniej montuje się mufę z uszczelką i redukcję. Grunt poniżej ostatniej rury spustowej należy zagęścić. W tym celu najlepiej wykonać fundament z chudego betonu o grubości około 20 cm i szerokości minimalnej 40 x 40 cm. Dalszą część instalacji przeprowadza się przy użyciu kształtek do kanalizacji podziemnej. Montaż systemu uznaje się za zakończony po podłączeniu rury kanalizacyjnej do studzienki.
Montaż maskownic
Kolejnym i zarazem ostatnim etapem, który kończy w całości prace dekarskie systemu bezokapowego jest nałożenie maskownic. Stanowią one widoczny element orynnowania, a ich kolor powinien być dobierany do pokrycia dachowego lub elewacji. W kompletnym zestawie systemu orynnowania znajdziemy maskownice doczołowe oraz takie przeznaczone do narożników wewnętrznych i zewnętrznych. Maskownice montuje się w systemie zakładkowym za pomocą „listków zakładkowych”, wystających z jednej strony elementu. Umożliwiają one wsunięcie jednej maskownicy w drugą, bez konieczności przycinania rogów. Czynność tę powinno się wykonywać w parze. Dwie maskownice zakłada się na rynnę, a następnie zatrzaskuje je w dolnej części na zamki haków. Dalej dosuwa się jedną maskownicę do drugiej, uzyskując gładkie połączenie pomiędzy tymi elementami, które z daleka jest niewidoczne i wygląda estetycznie.